یادداشت مناسبتی

9اردیبهشت بهار ، روز  تو بود ،روز آدمهایی چون خودت که  اتاقشون  مامن و پناهگاه آدماهای زیادی ،آدم هاای که هزار جور مشکل و ناامیدی و. تو زندگی دارن.

نمیدونم چشمهای تو و آدمهای  چون تو، چطور به راحتی به بطن و گره و مشکلات میرسه. چطوره میتونه  رمز گشایی کنه ؟

نمیدونم رمز امید  دادن و حال خووب را چطور قشنگ تزریق میکنید به مراجعین وبیماران.

هرباری اومدم مطب،اومدم اتاقت و نشستم روی صندلی که  جایگاه هزاران نفر بوده  ،جایگاه آدمهایی که  از غصه ها و رنج ها واسترس ها وناامیدی ها گفتن،حس خوب و انرژی قشنگی از دیوارای خاکستری اتاقت ساطع میشه.

اون ساعت شنی و ساعت عقربه ای رو میز،مجسمه ای مرد متفکر و لاکپشت سیاه گوشه سمت راست میز،چیدمان کتاب ها،همش حس خوب داره.

هراز گاهی که اومدم مطب و به انتظار دیدنت پشت در اتاقی که غالب افراد با ناامیدی و هزاران مشکل و دغدغه وارد شدن نشستم ،وقتی چهره با موج امید و انگیزه را تو چشمهاشون میبینم که از اتاقت بیرون میان ،خوشحالم که من تورا دارم.

یکی از خوشبختی هام داشتن تو.روزت مبارک عزیزترینم.