دارم فکر میکنم ، معمولا چه وقتهایی خدا رو شکر کردم.؟بعد از نعمتهاش؟
آیا گاهی موقعی که یه چیزی نمیشه و نمیخواد و نمیده، شکرش کردم؟؟
مثلا مرداد ۹۶ که همه چی نشد اونی که میخواستم ،یا بهمن ماه ۹۷؟؟
گاهی اصرار هام و تلاش کردنم و زمین و زمان رو به هم بافتم که بشه و آخرش نشد.
روزنه امید قلبم بهم میگه، خداوند غافلگیرم می کنه و من، می شینیم به قضاوت روزهایی که گذشت، لحظه هایی که گذشت و عمری که گذشت!
خدا، گاهی از روش های عجیبی برای نشون دادن آینده به ما استفاده می کنه.
قبول دارم سخت میگذره، تلخ میگذره، . ولی وقتی میگذره و من و تو که الان داری این یادداشت میخونی ، عین شِن کف رودخونه بعد از طوفان، آرام می نشینیم کف بستر رود، همون لحظه های آرامش، به یاد لج و لجبازی های خودمون بیوفتیم. به کمی توی خلوت خجالت بکشیم. یه کمی ذوق کنیم، یه کمی گریه. ولی بیشتر از همه، از همه وقت، از همه حال شکرش کنیم. به زبون دل.
ببینیم با ندادنش، نخواستنش، چه چیزایی بهمون بخشیده!
به خدا اعتماد کنیم یه چشمکی هم بزنیم به اون چیزایی که داریم و مدتیه که نمیخوایم از داشتن اونها لذت ببریم!
خدایا همه امید وتوکلم به توست.
خدایا دوستت دارم.
درباره این سایت